Bierzmowanie
Parafia > Sakramenty w parafii
Przygotowanie do bierzmowania
Na najczęściej zadawane pytania odpowiada ks. dr Jan Glapiak, Przewodniczący Referatu Prawnego, Dyscypliny Sakramentów i Sakramentaliów Kurii Metropolitalnej w Poznaniu.
Pytania dotyczą przede wszystkim sakramentów, poruszają także niektóre inne sprawy związane z wiarą i przynależnością do Kościoła katolickiego. W tekstach tych ks. Jan Glapiak odpowiada na – często bardzo dociekliwe i szczegółowe – pytania ludzi, którzy szukają wyjaśnień i porady w różnych sytuacjach życiowych. Czyni to nie tylko z wielką kompetencją, ale także ze swadą, co sprawia, że odpowiedzi czyta się znakomicie i z zaciekawieniem.
Świadek bierzmowania
Jakie jest zadanie świadka bierzmowania? Czy musi on spełniać takie same warunki jak ojciec czy matka chrzestna? Czy świadkiem bierzmowania może być ojciec lub matka bierzmowanego?
Kan. 893 KPK mówi krótko: „Ten może spełniać zadanie świadka, kto wypełnia warunki określone w kan. 874”. Te zaś są warunkami stawianymi osobom mającym wypełniać zadania rodziców chrzestnych: mają to być katolicy, który przyjęli już sakramenty Najświętszej Eucharystii i bierzmowania oraz prowadzą życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką mają pełnić. Podobnie jak rodzicami chrzestnymi nie mogą być ojciec lub matka przyjmującego chrzest, tak też świadkami bierzmowania nie mogą być rodzice przyjmującego bierzmowanie. Rodzice mogą natomiast przedstawić swe dzieci szafarzowi podczas liturgii sakramentu bierzmowania (por. odpowiedź Kongregacji ds. Sakramentów i Kultu Bożego w: „Notitiae” 20 (1984), nr 211, s. 86). Prawo kościelne jednak wyraźnie zachęca do tego, aby świadkiem bierzmowania był ktoś z chrzestnych bierzmowanego (kan. 893 KPK).
Na temat zadań świadka bierzmowania wypowiada się kan. 892 KPK. Według tej normy świadek bierzmowania ma troszczyć się, „ażeby bierzmowany postępował jako prawdziwy świadek Chrystusa i wiernie wypełniał obowiązki związane z tym sakramentem”. Warto zauważyć, że w wersji łacińskiej Kodeksu zarówno chrzestni, jak i świadkowie bierzmowania określeni zostali tym samym słowem: „patrini”. Słowo to podpowiada nam, że zadanie świadka bierzmowania nie ogranicza się jedynie do zaświadczenia o tym wydarzeniu, jak jest np. w przypadku świadka zawarcia małżeństwa. Misja świadka bierzmowania jest o wiele szersza i w pewnym sensie uzupełnia zadania rodziców bierzmowanego. Świadek bierzmowania jest reprezentantem wspólnoty Kościoła i poręczycielem przyjmowanego sakramentu. Ma być dla bierzmowanego wzorem życia zgodnego z wyznawaną wiarą.
Chciałbym przystąpić do bierzmowania
Kiedy moi rówieśnicy byli bierzmowani, ja sprawę zawaliłem. Nie chodziłem regularnie na katechezę i nabożeństwa, więc ksiądz mi powiedział, że nie jestem należycie przygotowany do przyjęcia tego sakramentu. Teraz chciałbym przystąpić do bierzmowania, ponieważ mam zamiar wziąć ślub kościelny.
Istotą rzeczy jest przygotowanie się kandydata do przyjęcia sakramentu bierzmowania, które winno odbywać się w jego parafii, czyli w parafii miejsca zamieszkania. Proboszcz tej parafii jest za nie odpowiedzialny. Zakłada się bowiem, że proboszcz zna swego parafianina od strony jego praktyk religijnych, które są punktem wyjścia do takiego przygotowania. Nie może przecież przystępować do sakramentu dojrzałości ten, kto nie praktykuje swojej wiary, a jedynie pragnie załatwić „formalność”, by potem móc zawrzeć sakrament małżeństwa albo być ojcem chrzestnym.
Przyjęcie bierzmowania, które jest sakramentem umocnienia charyzmatami Ducha Świętego, tak potrzebnymi w dorosłym życiu, winno wypływać z naszego wewnętrznego pragnienia tego sakramentu. Niestety, dzisiaj zbyt wielu „kopie studnię, gdy się pali”, czyli decyduje się przyjąć sakrament bierzmowania w takiej sytuacji „przymusowej”, kiedy bierzmowanie jest potrzebne do zawarcia sakramentu małżeństwa. Oczywiście, to określenie „potrzebne” należy rozumieć w duchu kań. 1065 § 1 KPK, który brzmi: „Katolicy, którzy nie przyjęli jeszcze sakramentu bierzmowania, powinni go przyjąć przed zawarciem małżeństwa, gdy jest to możliwe bez poważnej niedogodności”.
Bierzmowanie, jak każdy sakrament, przyjmuje się w stanie łaski uświęcającej. Nie może zatem przyjąć tego sakramentu ktoś, kto żyje w związku niesakramentalnym. W sytuacji, gdy narzeczeni pragnący zawrzeć sakrament małżeństwa mieszkają już ze sobą razem (mając kontrakt cywilny lub bez formalnego związku), czyli w grzechu, rozgrzeszenie mogą otrzymać jedynie tuż przed samym zawarciem małżeństwa. Wówczas przygotowują się do sakramentu bierzmowania jeszcze przed ślubem, przyjmują jednak bierzmowanie już po zawarciu sakramentu małżeństwa.