W Fatimie Matka Boża wezwała pogrążoną w zbrodniach i wojnie ludzkość do nawrócenia i ogłosiła dramatyczny apel. W Orędziu Fatimskim wyjawiła straszliwe zagrożenia ludzkości i wskazała drogę ocalenia – drogę modlitwy i pokuty, drogę prawdziwie chrześcijańskiego życia.
Jak mamy to zrobić? Czego potrzeba, aby życie ludzi, zwłaszcza katolików, było naprawdę chrześcijańskie? Czego Pani Fatimska żąda od nas? – Te pytania stawiali sobie uczestnicy objawień Fatimskich i nadal stawiają je sobie ludzie wierzący.
Matka Boże sama dała na nie odpowiedź, gdy w najważniejszym, ostatnim dniu objawień, 13 października 1917 r., ukazała się – wraz z Dzieciątkiem Jezus i Świętym Józefem – jako Rodzina Święta. Właśnie świętość rodziny jest tym, co jest najważniejsze w życiu chrześcijańskim, w całej społeczności ludzkiej. Rodzina stanowi centrum tego życia. Bóg powołał bowiem ludzi do życia w rodzinie: stworzył ich jako mężczyzn i kobiety, aby łączyli się w małżeństwa, powoływali do życia dzieci i wychowywali je jako nowych, wartościowych członków społeczeństwa i Kościoła. Bóg stworzył ludzkość w strukturze życia rodzinnego. Jest to najważniejsza, podstawowa i jedyna niezmienna struktura ludzkości. Wszystkie inne struktury mogą się zmieniać, przekształcać lub zanikać. Według zamierzenia Bożego człowiek rodzi się w rodzinie, w rodzinie się rozwija, a potem w nowej, przez siebie założonej rodzinie realizuje swoje powołanie do zbawienia. Zbawia się więc nie obok rodziny, nie mimo rodziny, ale właśnie w rodzinie. Dlatego rodzina jest tak ważna.
Jaka jest rodzina, takie jest społeczeństwo; jakie jest życie rodziny, takie jest życie ludzkości i życie Kościoła.